وقتی ارتوپدی به عنوان شاخه تخصصی شروع به کار کرد، بیشتر روی مراقبت از کودکان معلول با ناهنجاری ستون فقرات و اندام‌های دیگر متمرکز شد. موسسه ارتوپدی در اورب سوئیس در سال ۱۷۸۰ تاسیس شد که ناهنجاری‌های اسکلتی کودکان معلول را درمان می‌کرد.
برای مدت‌های طولانی ارتوپدی تنها یک تخصص فیزیکی بود. پزشکان برای تغییر شکل استخوان‌ها و ترمیم مفاصل از روش‌هایی فیزیکی برای صاف کردن استخوان و جا انداختن آنها استفاده می‌کردند و سپس استخوان را تا زمان درمان با گچ و بریس ثابت نگه می‌داشتند. شکستگی لگن، از جمله آسیب‌هایی بود که معمولا قابل درمان نبود و پزشکان از درمان آن چشم پوشی می‌کردند. تنها از بیمار خواسته می‌شد تا با استراحت، فرصت ترمیم استخوان لگن را بدهد. اما به دلیل درست تنظیم نشدن جای استخوان لگن، معمولا برای بیمار مشکلاتی در راه رفتن، خم شدن و گاهی معلولیت ایجاد می‌شد.
در قرن نوزدهم با شیوع فلج اطفال هزاران کودک به این بیماری مبتلا شدند که بسیاری از آنها نیاز به مراقبت‌های خاص پزشکی داشتند.
در دهه ۱۹۳۰ میخ‌های مخصوصی اختراع شد تا قطعات استخوان شکسته و آسیب دیده را در کنار هم نگه دارد تا آنها بهتر و منظم‌تر ترمیم شود. چند سال بعد دستگاه‌های فلزی برای جایگزینی سر استخوان ران اختراع شد که بخشی از مفصل ران را تشکیل می‌دهند و این بخش اغلب پس از شکستگی بهبود نمی‌یافت. بعدها مفصل ران به طور کامل ساخته شد که جایگزینی مفصل از بین رفته بیماران می‌شد.
این پیشرفت‌ها تا سال‌ها ادامه پیدا کرد تا امروزه جدیدترین متدها برای ارتوپدی استفاده شود. در حال حاضر، متخصص ارتوپدی همچنان از روش‌های فیزیکی برای ترازبندی شکستگی‌ها و ترمیم مفاصل و از آتل و گچ برای ثابت نگه داشتن استخوان آسیب دیده استفاده می‌کنند. ولی روش‌هایی کمکی مثل استفاده از اشعه ایکس برای تشخیص دقیق محل آسیب دیده و بررسی مراحل بهبود استخوان نیز کاربرد دارند.
در حقیقت قرن بیستم را می‌توان به عنوان یک نقطه عطف بزرگ برای ارتوپدی دانست. نیاز به توانبخشی سربازان آسیب دیده در جنگ، کشف اشعه ایکس و در دهه‌های بعدی تولید پنی سیلین و سایر آنتی بیوتیک‌ها و همچنین فن آوری‌های جایگزینی مفصل و ابزارهای تشخیصی همه به طور ویژه به توسعه ارتوپدی کمک کرد.
