شواهد بسیار کمی وجود دارد ولی همین شواهد نشان دهنده این هستند که قدمت ارتوپدی به انسان‌های اولیه بر می‌گردد و آسیب شناسی ارتوپدی امروزی، مانند شکستگی و قطع عضو، در دوران بدوی وجود داشته است. آثاری از استفاده از آتل برای درمان شکستگی هم در باقی مانده‌های آن عصر دیده شده است. عنوان مثال سرخپوستان Shoshone که در حدود ۷۰۰-۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح زندگی می‌کردند؛ از آتل‌هایی که با پوست خام خیس خورده درست می‌شد، استفاده می‌کردند. برخی از قبایل استرالیای جنوبی از خشت خشک شده مانند گچ استفاده می‌کردند.
اجسام مومیایی شده، نقاشی‌های دیواری و هیروگلیف‌ها هم برخی از تجهیزات ارتوپدی را که مردم مصر باستان استفاده می‌کردند، به تصویر می‌کشند. مصریان باستان شیوه‌های نوین‌تری برای آتل بستن داشتند. آثاری از شیوه‌های آتل بستن آنها در سال ۱۹۰۳ کشف شد. آنها نمونه‌هایی بودند که نحوه آتل‌بندی استخوان ران و بازو مربوط به ۳۰۰ سال قبل از میلاد مسیح را نشان می‌دادند. نمونه‌های دیگری از آتل‌های ساخته شده از بامبو و نی پر از پارچه در مومیایی‌ها نیز یافت شده است. یا آثاری که نشان می‌داد مصریان از عصا برای سهولت حرکت استفاده می‌کردند.
پاپیروس جراحی «ادوین اسمیت» یک متن پزشکی مصر باستان است. این پاپیروس که در مقبره‌ای پیدا شده است و حدود پنج متر طول دارد و تصور می‌شود که حداقل به ۱۶۰۰ سال قبل از میلاد باز می‌گردد. این پاپیروس ۴۸ مورد آسیب، شکستگی، زخم، دررفتگی و تومور را توصیف می‌کند. از جمله روش‌های درمانی اشاره شده در این پاپیروس می‌توان به بستن زخم‌ها با بخیه، بانداژ، آتل، ضماد، جلوگیری و بهبود عفونت با عسل و توقف خونریزی با گوشت خام اشاره کرد. یونانیان هم دانش زیادی در زمینه شکستگی‌ها و در رفتگی‌ها داشتند کتاب‌های زیادی در این زمینه نوشتند. دانش آنها در زمینه ارتوپدی وسعت زیادی داشت.
مدرسه ایتالیایی سالرنو در قرن دوازدهم باندهایی را که با مخلوط آرد و تخم مرغ سفت شده‌اند به عنوان گچ برای ثابت نگه داشتن استخوان‌ها استفاده می‌کردند. اروپاییان قرون وسطی، که از گچ ساخته شده از سفیده تخم مرغ، آرد و چربی حیوانات استفاده می‌کردند.
در طول جنگ‌های قرون وسطی، جراحان صحرایی از لباس‌های آغشته به خون اسب برای ایجاد آتل‌های اولیه در اندام‌های زخمی استفاده می‌کردند. وقتی لباس خشک و سفت می‌شد از اندام شکسته یا آسیب دیده پشتیبانی می‌کرد.
